Blackbird

Mensen zijn gelaagde wezens. Zeker Merel Koman. Zangeres. Performer. Songwriter. Opgegroeid in het kleine Limburgse dorp Kessel. Al weer jaren wonend in de Randstad, eerst Utrecht, nu Amsterdam. Sinds 2017 opererend onder de naam Blackbird. Dat is Engels voor Merel, vandaar.

Conservatorium succesvol afgerond, een carrière als sessiezangeres achter zich en nu dan haar debuutalbum. Een uitermate gelaagde, rijke plaat. Simpelweg Blackbird getiteld. Met hierop dertien nummers, die – hoe gevarieerd ook – onmiskenbaar haar signatuur dragen.

Háár stem (fantastisch, koppelt souplesse aan kracht), haar co-productie (in samenwerking met producer Paul Willemsen, bekend van o.a. Michelle David And The Gospel Sessions). Háár verhaal, haar levensvisie, haar droom, haar vastberadenheid. Haar hart en haar rusteloze, hongerige ziel. Merel beleeft het leven intens en dat kun je horen. Ze omringt zich graag met sterke muzikanten, ook dat kun je horen, met o.a. Paul Willemsen op gitaar en Martijn Bosman als drummende motor.

Merels talent laat zich niet in een genre vangen. Ze rockt (veel). Ze heeft soul (idem). Haar nummers getuigen van een bijzonder goed ontwikkeld gevoel voor pop. Soms nemen ze een haast exotische wending ( Wicked Song en Never Ready ). Soms houdt ze het bewust ingetogen en klein. Als in het prachtige, filmische Wooden Chairs , waar ze zich laat begeleiden door het Metropole Orkest. Of in de sublieme akoestische afsluiter Better Say Goodbye , een ultiem afscheidslied.

Vraag Blackbird naar invloeden en ze noemt Alanis Morissette, Joss Stone, Lianne La Havas, Eva Cassidy en Ella Fitzgerald. Ze is ook dol op de zogenaamde Laurel Canyon-scene. Los Angeles in de seventies, grootheden als Joni Mitchell en Crosby, Stills & Nash. Hun vrijheid, de zon, hoe ze destijds samen muziek maakten, in koffiehuizen en op veranda’s. Ja, geeft ze toe, misschien romantiseert ze die vrijheid wel. Maar toch, in Amerika, land van de onbegrensde mogelijkheden, voelt Merel dat ze leeft. Dat ‘Amerikaanse’ gevoel zit diep verankerd in tracks als Lost In The Middle, Wicked Song en Moonshine Motel . Een aantal nummers van de plaat schreef ze dan ook in Amerikaanse steden als Los Angeles en Nashville. Maar het begon allemaal op een zolderkamertje in Berlijn en eindigde in de Electric Monkey Studio in Amsterdam.

Hoewel Merel zichzelf extreem nostalgisch noemt, klinkt Blackbird vooral heel erg naar nu. Bruisend van eigentijdse energie en in control . Passend bij een ambitieuze popvrouw anno 2022.